Kadra XIX

Krąg Wodzów

hm. Łukasz Węsierski HR

Łukasz Norbert Węsierski, „Kormoran Samotnik” (1943–2015), dr hab. inż., pracownik naukowo-dydaktyczny AGH, profesor nadzwyczajny m.in. Politechniki Rzeszowskiej i PWSW w Przemyślu, harcmistrz.

Urodził się 18 października 1943 roku w Tarnowie jako syn Rajmunda Węsierskiego (1914−1998, dr. nauk filozoficznych) i Krystyny Dmochowskiej (1919−2003). Miał braci Wiktora Marię (ur. 1942, mgr inż. elektronika, harcmistrza) i Jacka Szczepana (ur. 1952, mgr inż. elektronika, instruktora harcerskiego w stopniu podharcmistrza) oraz siostry Marię Krystynę (ur. 1944, mgr inż. geofizyk), Józefę Antoninę (ur. 1951, dr hab. n. med., zamężną Gądek-Węsierską) i Ewę Martę (ur. 1962, zamężną Cechosz, pielęgniarkę).

W latach 1950−1957 uczęszczał w Krakowie do Szkoły Podstawowej im. św. Wojciecha, a następnie w latach 1957−1962 do II Liceum Ogólnokształcącego im. króla Jana III Sobieskiego. W latach 1962−1967 ukończył studia na kierunku budowa i eksploatacja maszyn na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH, a w roku 1975 obronił rozprawę doktorską, otrzymując stopień doktora nauk technicznych. Pracował w Katedrze Maszyn Hutniczych, a następnie w Katedrze Automatyzacji Procesów na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH, którą współtworzył. W dniu 30 X 1995 r. Rada Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn, specjalność: napęd i sterowanie pneumatyczne na podstawie pracy „Projektowanie pneumatycznych układów napędowych i sterujących”. W latach 1996−2012 był profesorem i kierownikiem Zakładu Mechaniki Płynów i Aerodynamiki na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza. Od roku 2012 był również profesorem i w latach 2010−2012 dyrektorem Instytutu Mechatroniki Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, gdzie był pomysłodawcą i twórcą kierunku studiów mechatro­nika. W latach 2012−2013 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Pracował również jako profesor w Katedrze Informatyki i Inżynierii Wiedzy na Wydziale Zarządzania i Administracji Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji w Zamościu oraz w Instytucie Technicznym Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Jana Grodka w Sanoku. Wykładał także na Uniwersytecie Rzeszowskim, Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach, Politechnice Krakowskiej i Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Tarnobrzegu. Od 1988 r. był przewodniczącym Rady Naukowej  Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Elementów i Układów Pneumatyki w Kielcach. Od 1996 r. był konsultantem naukowym Komitetu Naukowo-Technicznego kwartalnika „Pneumatyka”, był także członkiem Rady Programowej i Zespołu Redakcyjnego kwartalnika naukowo-technicznego TIAM – Technologia i Automatyzacja Montażu. Był współpracownikiem Centrum Produkcyjnego Pneumatyki PREMA w Kielcach i firmy FESTO w Warszawie. Był promotorem i recenzentem prac doktorskich oraz kierował szeregiem prac naukowo-badawczych z zakresu budowy modeli i pomiaru przepływu w układach płynowych. Z pasją zajmował się projektowaniem układów mechatronicznych z wykorzystaniem napędów pneumatycznych.

Do Związku Harcerstwa Polskiego wstąpił w roku 1957 do 3 Krakowskiej Drużyny Harcerzy im. Kazimierza Pułaskiego w Krakowie. Pracę instruktorską rozpoczął w roku 1958 r. jako drużynowy zuchowy w Hufcu Kraków-Stare Miasto, a następnie w Szczepie „Leśnych Ludzi” 6 KDH w Hufcu Kraków-Zwierzyniec. Zdobył stopnie instruktorskie: przewodnika (18 IX 1960) i podharcmistrza (1 V 1963). W komendzie Hufca Kraków-Zwierzyniec pełnił funkcję kierownika referatu drużyn zuchowych (1962–1963). W 1964 roku przeniósł się do Szczepu Lotniczego im. Żwirki i Wigury 19 KDH, gdzie objął funkcję zastępcy szczepowego ds. zuchowych oraz drużynowego 19 Drużyny Zuchów „Aeronauci”. Następnie był kwatermistrzem Szczepu, a w 1967 roku został wybrany komendantem szczepu. Wraz z innymi instruktorami Szczepu Lotniczego im. Żwirki i Wigury otrzymał pochwałę za wkład pracy w przygotowanie i przeprowadzenie Ogólnopolskiego Dnia Kosmonauty Radzieckiego (1965) oraz VII Harcerskiego Turnieju Drużyn Lotniczych (1968). 1 V 1968 roku zdobył stopień harcmistrza, a w sierpniu 1969 r. został przyjęty do Kręgu Puszczańskiego „Czarnego Dębu” i otrzymał miano „Kormoran Samotnik”. W 1973 r. był przesłuchiwany w związku z operacją o kryptonimie „Skaut”, prowadzoną przeciwko instruktorom związanym z kręgiem puszczańskim.

Po podziale Szczepu Lotniczego im. Żwirki i Wigury, dokonanym w roku 1968, pozostał w składzie komendy Hufca Kraków Kleparz-Łobzów, gdzie pełnił funkcje: szefa drużyn lotniczych (1968), kierownika referatu zuchowego (1968–1969), sekretarza (1969–1971) i przewodniczącego Komisji Kształcenia i Prób Instruktorskich (1971–1972) oraz przewodniczącego Komisji Rewizyjnej (1971–1972). Był także członkiem Rady Hufca (1965−1971). Był komendantem kolonii zuchowej w Krempachach (1965) i zimowiska Szczepu Lotniczego na Gubałówce (1967/68) oraz obozu wędrownego Szczepu „Huragan” do Bułgarii (1971).

Po kilku latach przerwy w pracy harcerskiej został komendantem Szczepu Lotniczego „Gwiaździstego Szlaku” (1978–1980). W tym czasie otrzymał honorowy stopień harcmistrza Polski Ludowej (22 VII 1980). Podczas Zlotu 70-lecia Harcerstwa był szefem Biura Zlotowego, a później zastępcą komendanta Pogotowia Zimowego Harcerek i Harcerzy oraz przewodniczącym powołanej przez KIHAM Komisji Stopni Harcerskich, której celem było m.in. przywrócenie po latach stopnia Harcerza Rzeczpospolitej.

Był redaktorem wydawnictwa okolicznościowego Szczepów Lotniczych 19 Krakowska Drużyna Harcerzy – Lotnicza im. F. Żwirki i St. Wigury w Krakowie (Kraków1981) oraz współautorem broszury Komandoria – harcmistrze dziewiętnastki (Kraków 1983). Pełnił funkcje członka Komisji Instruktorskiej (1982–1984) oraz przewodniczącego Komisji Stopni Harcerskich (1985–1989) w Hufcu Kraków-Krowodrza.

Był komendantem obozu wędrownego Szczepu Lotniczego „Gwiaździstego Szlaku” do Austrii (1988). W latach 1985−1989 był zastępcą szczepowego, a w 1989 r. został szczepowym tego szczepu i w tym samym roku wraz z tym szczepem znalazł się w strukturach ZHP-1918, a następnie ZHR. Funkcję szczepowego pełnił do chwili, gdy przeprowadził się do Łańcuta (1997 r.).

W latach 2001−2011 był dyrektorem Fundacji Ośrodka Akademickiego w Rzeszowie, a w latach 2014−2015 – przewodniczącym Rady Programowej Łańcuckiej Resursy Kultury Pamięci. Należał do Zrzeszenia Studentów Polskich (1961−1967) oraz Aeroklubu (od 1965).

Zmarł 9 października 2015 r. w Lublinie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Łańcucie w obecności władz miasta i powiatu, delegacji uczelni i fundacji oraz ZHR ze sztandarami z Krakowa, Rzeszowa i Łańcuta.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1989), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1980), Medalem 50-lecia Aeroklubu Krakowskiego (1978) i Odznaczeniem Szczepów Lotniczych im. Żwirki i Wigury I kl. (1981).

27 VI 1970 r. zawarł związek małżeński z Zofią Koźmińską (ur. 1947, mgr towaroznawstwa, instruktorką harcerską w stopniu przewodnika). Miał córki Katarzynę Kingę (ur. 1973, mgr sztuki, zamężną Banaszewską) i Marię Cecylię (ur. 1987, mgr sztuki, zamężną Kwiatkowską) oraz synów Tomasza Konrada (ur. 1976, mgr inż. mechanika) i Jana Kazimierza (ur. 1981, licencjata w zakresie sztuki).

Źródła: Kapusta M., Sprawa operacyjnego sprawdzenia kryptonim „Skaut”. Z dziejów niezależnego ruchu harcerskiego”, „Krakowski Rocznik Historii Harcerstwa” t. I/2005, s. 68-71; Komorowski J., Niepokornych „Droga do Orłów”. Siedemdziesiąt lat krakowskiej „dziewiętnastki”, Kraków 2001, s. 109, 139; Monografia 19 KDHL, http://monografia19kldh.pl/www/articles.php?article_id=206/ 1 XII 2015; Wcisło R., Baziur G., Niestrudzonych „Droga do Orłów”. Część II 2001-2011. Jubileusz 80-lecia, Kraków 2011; WH [Hausner W.] Odeszli razem, „Krakowski Rocznik Historii Harcerstwa” t. XI/2015, s. 109; Wojtycza K., Hufiec Kraków Kleparz-Łobzów w latach 1957–1972, Kraków 2007; Wojtycza K., Hufiec Kraków-Krowodrza w latach 1973–1989, Kraków 2014; Wojtycza K., Hufiec Kraków-Zwierzyniec w latach 1957–1972, Kraków 2011: bazy danych Nauka Polska, http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=18827&lang=pl; informacje żony Zofii; nekrologi.

Janusz Wojtycza